พุทธศาสนสุภาษิต

เมื่อคบคนดีกว่าตน ตนเองก็ดีขึ้นมาทันที
 

ทุกฺโข พาเลหิ สํวาโส.

อยู่ร่วมกับคนชั่ว ย่อมมีแต่ความทุกข์

นาลโส วินฺทเต สุขํ.

คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบความสุข
 

กมฺมุนา วตฺตตี โลโก.

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

นตฺถิ พาเล สหายตา.

ความเป็นเพื่อนไม่มีในคนพาล

ทนฺโต เสฏฺโฐ มนุสฺเสสุ.

ผู้ฝึกตนได้เป็นผู้ประเสริฐสุดในหมู่มนุษย์

อกฺโกเธน ชิเน โกธํ.

พึงชนะคนโกรธ ด้วยความไม่โกรธ

หทยสฺส สทิสี วาจา.

วาจาของคน ย่อมส่องเห็นน้ำใจ

ปญฺญาชีวี ชีวิตมาหุ เสฏฺฐํ.

ปราชญ์ว่า มีชีวิตอยู่ด้วยปัญญาประเสริฐที่สุด

ปมาโท มจฺจุโน ปทํ.

ความประมาท เป็นทางแห่งความตาย

ททํ มิตฺตานิ คนฺถติ.

ผู้ให้ย่อมผูกมิตรไว้ได้

กยิรา เจ กยิราเถนํ.

ถ้าจะทำ ก็ควรทำให้จริง

กลฺยาณการี กลฺยาณํ ปาปการี จ ปาปกํ.

ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

ธมฺโม หเว รกฺขติ ธมฺมจารึ.

ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม

ปจฺฉา ตปฺปติ ทุกฺกฏํ.

ความชั่วเมื่อทำแล้ว ย่อมเดือนร้อนภายหลัง

วิริเยน ทุกฺขมจฺเจติ.

คนล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร

พฺรหฺมาติ มาตาปิตโร.

บิดามารดาเป็นพรหมของบุตร

ภทฺโท สปฺปุริเสหิ สงฺคโม.

คบคนดี ย่อมเจริญขึ้น

ธมฺโม สุจิณฺโณ สุขมาวหาติ.

ธรรมที่ประพฤติดีแล้ว ย่อมนำสุขมาให้

 ยํ เว เสวติ ตาทิโส.

 คบคนเช่นใด ย่อมเป็นคนเช่นนั้น (กรมพระยาวชิรญาณวโรรส)

นิมิตฺตํ สาธุรูปานํ กตญฺญูกตเวทิตา. 

ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายของคนดี

สุขา สงฺฆสฺส สามคฺคี.

ความพร้อมเพรียงของหมู่คณะย่อมนำสุขมาให้

อเสวนา จ พาลานํ. เอเตมฺมงฺคลมุตฺตมํ

การไม่คบคนชั่วเป็นมิตร เป็นมงคลอันอุดมยิ่ง

ขนฺติ หิตสุขาวหา.

ความอดทน นำสุขมาให้

เนกาสี ลภเต สุขํ.

กินคนเดียว ย่อมไม่ได้ความสุข

โลโกปตฺถมฺภิกา เมตฺตา.

เมตตา เป็นเครื่องค้ำจุนโลก (กรมพระยาวชิรญาณวโรรส)

อปฺปตฺโต โน จ อุลฺลเป.

 เมื่อความสำเร็จยังมาไม่ถึง ไม่พึงพูดโอ้อวด

สติ สพฺพตฺถ ปตฺถิยา.

 สติ จำเป็นในที่ทั้งปวง

จเช ธนํ องฺควรสฺส เหตุ องฺคํ จเช ชีวิตํ รกฺขมาโน องฺคํ ธนํ ชีวิตญฺจาปิ สพฺพํ จเช นโร ธมฺมมนุสฺสรนฺโต.

พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ   พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต   พึ่งสละ ทั้งทรัพย์ อวัยวะ และ ชีวิต เพื่อรักษาธรรม (ความถูกต้อง)


 

ที่มาจาก : http://www.dhamma4u.com/index.php/section-blog/62-2009-07-13-08-40-13/370-2009-07-13-08-54-02.html